Yeni doğmuş bir bebeği düşünün. En erken 6.ayda, en geç 10.ayda emeklemeye başlar. İlk aşamalarda sadece kollarını kullanarak komandolar gibi yerde sürünerek başlar. Sonra dizleri üzerinde elleriyle ilerlemeye çalışır. Daha sonra koltuktan tutunarak ayağa kalmaya çalışır. Bütün bu süreçlerde düşer kalkar, düşer kalkar, tekrar düşer tekrar kalkar. Ve en sonunda başarır. ⭐️Yapılan araştırmalar gösteriyor ki, dünyanın neresinde olursa olsun bir bebek yürümeyi öğrenene dek ortalama 200 kez düşer. Fiziksel bir engeli yoksa hiçbir bebek yürümeye çalışmaktan vazgeçmez ve istisnasız hepsi de BAŞARIR. ⭐️Peki bebekler düşüp kalka yürümeyi öğrendiği halde neden düştüklerinde vazgeçmiyorlar yürümekten? Neden demiyorlar “Ben denedim bir kere, olmuyor, ben yürümekten vazgeçtim” ⭐️Çünkü bebekler yürümeyi öğrenirken çevresindeki insanlar ona var güçleriyle destek olur, her yere düştüğünde büyük bir coşkuyla kaldırırlar ve tekrar denemesi için teşvik ederler. ⭐️ PEKİ SONRA NE OLUYOR DA 2 DENEMEDEN SONRA PES EDEN İNSANLAR HALİNE GELİYORUZ? ⭐️ Çünkü büyüdükçe bizlere ÇARESİZLİĞİ öğretiyorlar.
Ama bilesiniz ki çaresiz değil, “ÇARE SİZSİNİZ”.